De Grote Kerk van Edam is de grooste hallenkerk van Nederland. En Grote  Kerk  is ook groots in de schoonheid. Om dat te laten zien kun je overzichtsfoto’s maken terwijl vaak details veel meer zeggen. 

Deze foto heb ik genomen toen ik brandwacht was tijdens de uitvoering van de Mattheus Passion op 29 maart 2024. Dat muziekstuk is op zich al heel indrukwekkend. Het wordt echt mooi door de akoestiek van de Grote Kerk. Doordat de dakgewelven van hout zijn is het geluid niet hard maar vol. En een uitvoering van de Mattheus Passion in de Grote Kerk ziet er zo uit:

Tot 2025 !

- 30 maart 2024 -

De Purmer is een droogmakerij ten zuidwesten van Edam. Kom je vanuit Amsterdam of Purmerend dan heb je een prachtig uitzicht op Edam met de onbebouwde Purmer op de voorgrond. Natuurlijk zou het mooi zijn wanneer deze vruchtbare landbouwgrond voor de boeren behouden blijft en niet wordt opgeofferd wordt aan allerlei bebouwing. Meer hierover lees je op de website van de Stichting Behoud Waterland. Voor die stichting heb ik een aantal foto’s gemaakt. 

Hier zie je op de voorgrond de Purmer-ringvaart en op de achtergrond de toren van de Grote Kerk van Edam en de scheve Speeltoren die op 3 mei 1972 bijna was omgevallen. 

- februari 2024 -

10 november 2022: ms Christina bij Schriek

Zikking en Schriek in Amsterdam bouwt een nieuwe motor in op de Christina, een binnenvaartschip van ruim 60 meter lang met meer dan 1000 ton laadvermogen (ofwel ruim 25 vrachtauto’s met oplegger). De oude motor uit 1955 wordt vervangen door een nieuwe motor die aan de meest recente emissie-eisen voldoet. Het vervangen van de motor kost circa twee maanden en zal naar verwachting eind december klaar zijn. Ik kom regelmatig langs om foto’s te maken van de verschillende stappen die nodig zijn. 

Daar is in de loop van de tijd wat bij gekomen. De oude, inmiddels gedemonteerde, motor ligt in het ruim van de Christina en is een fotografische schoonheid. Aris en Bas van Zikking en Schriek en Willem en Anton van de Christina werken nu vooral in de machinekamer en de werkplaats aan de inbouw van de nieuwe motor. En ik heb het achterste deel van  scheepsruim,  dat is een meter of dertig lang en een meter of 8 breed,  als fotostudio met daarin mijn ‘fotomodel’.   Wat ik in die ‘fotostudio’ doe, is te zien op de pagina technische stillevens van mijn website. Die pagina zal de komende weken nog regelmatig veranderen want aan de onderdelen van een motor die 23.000 kilo woog, drie meter hoog en acht meter lang was is veel te ontdekken en te zien.  Zodra de Christina gaat varen met de nieuwe motor zal ik dit project gaan afronden. Hoe dat er uit gaat zien weet ik nog niet. Boeiend is het in elk geval wel.

Wat nu in elk geval wel duidelijk is, is de gastvrijheid van Bas, Aris, Willem en Anton. Dat maakt dit project pas echt leuk en boeiend!

17 november 2022:   tapeinden als hoogbouw

Veel van de grotere onderdelen van de oude MWM motor waren met tapeinden aan elkaar verbonden. Tapeinden zijn stukken met schroefdraad die in het ene onderdeel vastgezet zijn met een borgmiddel. Het andere deel wordt daarop vastgezet met moeren. Die tapeinden staan vaak in groepjes bij elkaar en doen mij denken aan nieuwbouwwijken in grote steden met miljoenen inwoners: steden die elk op zich al meer inwoners hebben dan er wonen in heel Nederland. En die gaten tussen de hoogbouw zijn natuurlijk diepliggende meren. 

19 november 2022: de schoonheid van techniek

Techniek wordt vaak als functioneel gezien: het ding moet het doen. Zeker als het gaat om oudere, mechanische techniek is er meer een rijk skala aan vormen en kleuren. Ik blijf kijken, telkens weer met andere ogen.

Bruggen bouwen. 

Dat moest ik vroeger in mijn betaalde werk tijdens trainingen waar goedbetaalde adviesburo’s conflicten probeerden te dempen in plaats van dat zaken echt grondig werden uitgediept. Daarom kreeg ik een hekel aan mensen die zeggen dat je moet ‘verbinden’ en ‘bruggen moet bouwen met anderen’ . Op de Christina heb ik die tegenzin overwonnen: ik bouw  bruggen met lagerschalen, zetels van brandstofinjectoren en pasbouten.

vrijdag 9 december 2022: poetsen

Er zullen weinig motoren voor de sloop zijn die zoveel gepoetst zijn als de 67 jaar oude MWM van de Christina. Om bijvoorbeeld de krukaswangen mooi op de foto te krijgen vond ik het nodig dat olieresten, die bij de uitbouw van de motor op allerlei onderdelen waren gekomen, weggepoetst werden. Dan komt die mooie metaalglans veel beter tot zijn recht. Dus fotograferen van de MWM op de Christina betekende dat mijn handen er net zo uit zagen als ik gesleuteld had aan mijn oude motorfiets: zwart en goed in het vet.

Vandaag werd rond 15:40 de nieuwe motor, een Baudouin, gestart. Dat klonk natuurlijk als muziek voor Willem, Anton, Aris, Bas. Bij de installatie van een nieuwe motor moet er het een en ander met de besturingssoftware ingeregeld worden. Dat heeft Bas samen met Anthony van de Nederlandse importeur van Baudouin, geregeld. Ook Anthony liep heel tevreden rond. Niet iedereen zal het begrijpen maar een nieuwe motor klinkt als levende muziek: tijdens de eerste uren gaat een paar honderd kilo mechaniek, aangestuurd door software, zijn eigen ritme vinden. Je moet er van houden, ik vind het in elk geval prachtig om dat te horen. Met dat geluid nog in de oren ga ik een goed weekend tegemoet waarin ik de ook vandaag gemaakte foto’s verder ga bewerken voor mijn website. 

Wat is dit nou? Mijn fotostudio in het achterste ruim van de Christina. Een voormalige accubak met daarover een metalen vloerplaat, een ladder erboven waaraan een bouwlamp met karton hangt voor het regelen van de belichting. En soms nog een tweede bouwlamp met instelbare kleurtemperatuur. Meer heb je niet nodig voor een eenvoudige fotostudio.  Vandaag was mijn laatste dag in deze fotostudio want het plan is dat de Christina maandag 12 december met de nieuwe motor naar Zaandam gaat om de oude motor in te leveren bij de sloop. Dan krijgt ‘mijn’ fotostudio weer de bestemming die het al bijna honderd jaar heeft gehad: laadruimte van een binnenvaartschip. 

Woensdag 14 december 2022

Gisteren de proefvaart van Christina met haar nieuwe motor richting IJmuiden. Op de heenweg een vrachtje afgeleverd bij een oud ijzerhandel in Zaandam: de oude MWM motor.  En dat was toch wel bijzonder.

Natuurlijk, zo’n oude motor is feitelijk niets meer dan ruim 20.000 kilo aan oud ijzer. En toch is het een bijzonder moment voor Willem en Anton. Een oude motor als de MWM op de Christina heeft het kenmerkende donkere geluid van een langzaamloper; denk aan het geluid van een stoomlocomotief. Bij Stillevens heb ik dan ook een foto van de toerenteller opgenomen waarop je het maximum toerental van de MWM ziet. Dat toerental is lager dan het wat een moderne motor aankan: die zou bij zo’n toerental afslaan. Naast het kenmerkende geluid vraagt een oude motor veel onderhoud en er gaan vaker dingen stuk. Dus bouw je een hele geschiedenis van herinneringen op, niet alleen wat je hebt meegemaakt met zo’n oude motor op al je tochten, ook alle uren die je aan onderhoud en reparaties hebt besteed zijn ervaringen die je niet snel vergeet. Wanneer je dan de stukken ijzer door een grote kraan met een knijper in een uur uit het ruim ziet verdwijnen, laat je dat niet onberoerd. 

Na dat afscheid van de MWM ging alle aandacht weer uit naar de nieuwe Baudouin. De proefvaart leverde niet alleen een mooi lopende motor op maar ook goede emissiewaarden waarmee Christina weer jaren vooruit kan.

Maandag 26 december 2022

Vorige week maandag op de Fotoacademie mijn foto’s besproken in. het kader van de werkgroep Documentaire Fotografie 2. En ja, ik was dik tevreden met de complimenten van mijn werk door de docent. Wat we toen geselecteerd hebben voor een fotoboek / -magazine heb ik nu op mijn website gezet. Leidraad voor de selectie was mijn bijzondere manier om objecten (onderdelen) van de oude motor weer te geven. Tussendoor een paar foto’s van de mannen die aan het werk waren 

Met de bespreking in de werkgroep was de conclusie ook dat ik ruim voldoende materiaal had. Daar ben ik mee aan de slag gegaan voor een fotoboek/ -magazine waarin de volgorde van het werk centraal staat. Dat betekent veel meer foto’s van Aris, Bas, Willen en Anton afgewisseld door foto’s van de belangrijkste onderdelen van de oude motor: het karter, zuigers en cilinders. Die komt na de laatste bijeenkomst van de werkgroep Documentaire Fotografie op 16 januari 2023 op mijn website. Of er een verbinding is tussen beide series? Jazeker, dat is natuurlijk de foto van de ‘bruggen”

17 januari 2023

Toen ik vorige week weer langskwam bij Zikking en Schriek zei Aris plagerig  “Nou zal je wel in een zwart gat vallen nu je heimelijke liefde Christina  is vertrokken”. Dat valt mee want als Christina is vertrokken kan ik  aan een volgend avontuur beginnen. Dat ik mijn avontuur met Christina goed is afgelopen bleek gisteren met de beoordeling van mijn fotoboek “Het hart van Christina” in het kader van de werkgroep documentaire fotografie 2 van de Fotoacademie: de docent vindt het een zeer geslaagd project. 

Het hart van Christina laat goed zien wat mij als fotograaf aan het hart gaat: mensen die met kennis en kunde in technische beroepen werken. Vaak gaan documentaires over mensen die op een of andere manier in een lastig parket zitten. Dat komt op mij afstandelijk over. Ik laat liever mensen zien die bescheiden maar trots zijn op wat ze maken. Daar komt bij dat technische voorwerpen helemaal niet saai of kil hoeven te zijn. Maak  technische stillevens  die techniek zo laten zien dat je je wat anders kunt voorstellen dat wat het feitelijk is.  

is mijn fotoboek over de loop van de IJe. De IJe is een veenrivier in de gemeente Edam-Volendam. Veel inwoners van de gemeente, tot voor kort gold dat ook voor mij, weten niet waar de IJe is. Met een aantal wandelingen en fietstochten kan iedereen nu het stroomgebied van de IJe verkennen. En ik geef ook een korte schets van de geschiedenis van de IJe, Edam en Volendam.

Edam en Volendam zijn bekend. Minder bekend is de Zeevang, een beschermd landschap ten noorden van Edam. De IJe begint in de Zeevang, net ten zuiden van Oosthuizen. De Zeevang is een prachtig Hollands veenweidegebied waarin veel boeren hun koeien in de weide laten grazen. Grutto’s en kievieten in voorjaar en zomer maken het beeld met geluid compleet.

Mijn fotoboek is inmiddels uitverkocht. Wie nieuwsgierig is naar de loop van de IJe, gedetailleerde kaarten geven de loop van de IJe weer. De topografische kaarten zijn natuurlijk de mooiste maar de kaarten op de telefoon of tablet geven ook genoeg zicht op de loop van de IJe en de fiets- en wandelmogelijkheden.

- mei 2021 -